«Ευκαιρίες στην τέχνη δεν υπάρχουν», λέει στα «ΝΕΑ» η Πέγκυ Ζουµπουλάκη, που διατηρεί µία από τις παλαιότερες γκαλερί της Αθήνας και έχουν δει ουκ ολίγα τα µάτια της, σε σχέση κυρίως µε τα πλαστά έργα τέχνης που κυκλοφορούν ολοένα και περισσότερα και _ λόγω κρίσης _ στην ελληνική αγορά.«Θυµάµαι την έκπληξη του Γιάννη Μόραλη, όταν κάποια φορά του έδειξαν ένα πλαστό έργο του, το οποίο έφερε και τη σφραγίδα του. Ποτέ δεν είχε σφραγίδα ο Μόραλης, πόσω µάλλον που να γράφει και Γ. Μόραλης, δεδοµένου ότι υπέγραφε πάντα ως Ι. Μόραλης, αφού το Γ. µπορούσε να παραπέµπει και σε Γιώργος».
Θύµατα των πλαστογράφων δεν πέφτουν, βεβαίως, µόνον όσοι διαθέτουν πολλά λεφτά, καθώς «υπάρχουν πλαστά για όλα τα βαλάντια», όπως λέει ο Πέτρος Βέργος. Τα αποτυχηµένα ή τα δεύτερης ποιότητας αντίγραφα καταλήγουν στο Μοναστηράκι, όπου µπορεί εύκολα να βρει κάποιος Θεόφιλο ή Παρθένη προς 5.000 ευρώ. Τα πρώτης ποιότητος όµως φαίνεται ότι φτάνουν ακόµη και στις ακριβές δηµοπρασίες του Λονδίνου. Ελληνας εφοπλιστής µάλιστα τόλµησε καταθέσει αγωγή εναντίον του οίκου Sotheby’s, καθώς ισχυρίζεται πως δύο έργα του Παρθένη που του πούλησαν είναι πλαστά. Ο οίκος δηµοπρασιών Sotheby’s από την πλευρά του το αρνείται.
«Ο οίκος παρέχει εγγύηση αυθεντικότητας στους αγοραστές του για περίοδο πέντε ετών από την ηµεροµηνία της δηµοπρασίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο οίκος θα επιστρέψει το τίµηµα αγοράς εφ’ όσον διαµορφώσει ο ίδιος πεποίθηση ότι κάποια έργα είναι αποδεδειγµένα πλαστά», είπε στα «ΝΕΑ» ο Μάθιου Γουίγκµαν, διευθυντής επικοινωνίας του οίκου για την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
«Είναι γεγονός πως η Ελλάδα είναι ξέφραγο αµπέλι, καθώς δεν υπάρχει φορέας που να πιστοποιεί τη γνησιότητα των έργων, σε αντίθεση µε άλλες ευρωπαϊκές χώρες», εκτιµά ο κ. Βέργος.
Την ώρα που στη Γαλλία, για παράδειγµα, υπάρχουν αρµόδιοι φορείς για την πιστοποίηση των έργων, στην Ελλάδα ακόµη και όσοι παρέχουν παρανόµως πιστοποιητικά δεν γράφουν πως πρόκειται «για έργο του τάδε ζωγράφου», αλλά πως «φέρει την υπογραφή του τάδε».
Τα «παραµύθια» που συνοδεύουν τα πλαστά είναι αναρίθµητα, αλλά ένα από τα πιο δηµοφιλή αφορά τα έργα χωρίς υπογραφή που πλασάρονται ως δώρα τα οποία έχει κατά καιρούς προσφέρει ο καλλιτέχνης και ζητείται από τον υποψήφιο αγοραστή εχεµύθεια (άρα αποκλεισµό από την έρευνα), ώστε να µην παρεξηγηθεί ο δηµιουργός!
«Τα κυκλώµατα είναι γνωστά, αλλά δεν τολµά να µιλήσει κανείς διότι µπορεί να σε σπάσουν στο ξύλο, απειλούν τη ζωή σου, τις οικογένειες...», λέει άνθρωπος του χώρου, που για ευνόητους λόγους διατηρεί την ανωνυµία του.
«Αν αγοράσεις πλαστό ουσιαστικά δεν µπορείς να βρεις το δίκιο σου. Δεν έχεις αποδείξεις διότι οι συναλλαγές γίνονται κάτω από το τραπέζι, χωρίς αποδείξεις και υπό την πίεση ότι θα χάσεις την ευκαιρία, οπότε δεν έχεις το περιθώριο να ελέγξεις ό,τι αγοράζεις».
«Δεν φταίνε όµως µόνο οι πλαστογράφοι», επισηµαίνει ο κ. Βέργος. «Ευθύνονται όσοι στήνουν τη βιτρίνα µπροστά από αυτούς, αλλά είναι συνεργοί και οι αγοραστές που νοµίζουν ότι κοροϊδεύουν τον πωλητή και αγοράζουν φθηνά ένα έργο µεγάλης αξίας».
Οι πιο πλαστογραφηµένοι
1.Κωνσταντίνος Παρθένης: θύµα αντιγραφής ήδη από το 1910, «διότι ήταν µεγάλο όνοµα, έπιανε υψηλές τιµές και ήταν µοντέρνος, γεγονός που έκανε τους αντιγραφείς να τον θεωρούν «εύκολο θύµα», λένε οι ειδικοί.
2.Σπύρος Βασιλείου: καλλιτέχνης που διαµόρφωσε την αγορά της ελληνικής τέχνης, καθώς πούλησε περισσότερα από 5.500 έργα.
3.Θεόφιλος: τα πλαστά του εισάγονται από Ιταλία. Φιλοτεχνούνται από πτυχιούχους όµως, που δεν µπορούν να αντιγράψουν την αφέλεια του Μυτιληνιού δηµιουργού.
Ανάµεσα στους πλέον πλαστογραφηµένους συγκαταλέγονται επίσης οι Γύζης, Βολανάκης, Μπουζιάνης, Γουναρόπουλος, Γκίκας, Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Μόραλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας!