"Δεν αντέχω άλλο, έρχονται συνέχεια" στο Μικρό Θέατρο Μ. Λαζαριστών

Οι ακροατές της εκπομπής "Κάτι Παίζει" του 9.58 fm (Καθημερινά, 14.00-15.00) γράφουν ένα θεατρικό έργο στον αέρα των ερτζιανών μέσω sms!!! Τίτλος: "Δεν Αντέχω Άλλο! Έρχονται Συνέχεια!"

Πρόκειται για μια ραδιο-φονική παράσταση του ΚΘΒΕ και του 9,58 στο πλαίσιο του "Χώρου Δράσης".

Πρώτη Παρουσίαση: Μονή Λαζαριστών-Μικρό θέατρο - 27/05/2010
   
Σύλληψη: Κουρτίδου, Ελένη
Επιμέλεια κειμένου: Κουρτίδου, Ελένη
Συγγραφέας: 9.58FM 
Εμψύχωση: Γωγάδης, Θανάσης
Εμψύχωση: Κουρτίδου, Ελένη
Σκηνοθέτης: Παρασκευόπουλος, Γιάννης

Συν-γραφή: 160 υπογραφές, 2000 sms

Πρόσωπα:
Παβλόφ, αφηγητής
Μαρία Μιλφέιγ, νεαρή γλύπτρια
Κλέων Σωτήρχος, αρχιτέκτων
Νίνα, οδηγός νεκροφόρας
Μανίνα, πλανόδια καφε-μάντισσα
Κορνήλιος Ρουσάκης, ιδιοκτήτης γραφείου τελετών
Άρης, πλανόδιος μουσικός
Λούσυ Μπαμπαλούσυ, οικιακή βοηθός

Ηθοποιοί:
Αργυριάδης Πάνος (Κλέονας Σωτήρχος)
Γαλάτης Βασίλης (Κορνήλιος Ρουσάκης)
Θυμιοπούλου, Ελένη (Νίνα)
Μπακάκου Βάσια (Μανίνα)
Μυρόφτσαλης Παύλος (Άρης)
Παγιατάκη Ιωάννα (Μαρία Μιλφέιγ)
Παπαδοπούλου Κρίστη (Γυναίκα)
Παρασκευόπουλος Γιάννης (Παβλόφ)
   
Περίληψη:
Ο Κλέων Σωτήρχος, γνωστός αρχιτέκτων, γνωρίζει «τυχαία» μια νεαρή γλύπτρια, την Μαρία Μιλφέιγ και της ζητά να τον ακολουθήσει στο σπίτι του για του λύσει ένα πρόβλημα. Εκείνος έχει σχεδιάσει το «Τυφλό Κτίριο», ένα κτίριο χωρίς παράθυρα κι εκείνη φιλοτεχνεί «τυφλά αγάλματα», ανθρώπινες μορφές χωρίς μάτια… Αργότερα, ο Κλέων κάνει οτοστόπ στη Νίνα, οδηγό νεκροφόρας, και της συμπεριφέρεται παράλογα. Η Νίνα μαθαίνει από τις εφημερίδες ότι αυτός ο άγνωστος βιντεοσκοπεί τις συναντήσεις του με γυναίκες –εν αγνοία τους- και τις προβάλλει στο έργο με το οποίο συμμετέχει σ’ έναν διεθνή διαγωνισμό. Αποφασίζει να τον βρει για να δει αν έχει πέσει θύμα του και ζητάει τη βοήθεια του αφεντικού της, Κορνήλιου Ρουσάκη. Διαπιστώνει, παράλληλα, ότι ο Κλέων γνωρίζεται με την φίλη της Μανίνα, πλανόδια καφε-μάντισσα! Τελικώς, συναντιούνται όλοι -πλην του Κλέωνα- σε μια κηδεία, όπου αποκαλύπτεται ότι η Μαρία δούλευε ως μακιγιέζ νεκρών στο γραφείο του Κορνήλιου. Η ίδια οδηγεί τις υπόλοιπες γυναίκες στο "Τυφλό Κτίριο", Εκεί τις υποδέχεται η Λούσυ Μπαμπαλούσυ. Στο μεταξύ, ο Κορνήλιος συζητά με τον Άρη, έναν πλανόδιο μουσικό, για τη Μαρία, τον κοινό τους έρωτα, και την παράξενη συνάντηση.

1η σκηνή: Ο Κλέων γνωρίζει την Μαρία. Της ζητά να του λύσει ένα πρόβλημα. Φεύγουν για το σπίτι του.
2η σκηνή: Η Νίνα μονολογεί έξαλλη, έχοντας μόλις πετάξει από την νεκροφόρα τον άγνωστο της Κλέωνα.
3η σκηνή: Η Μανίνα λέει το φλυτζάνι στη Νίνα. Προβλέπει θάνατο.
4η σκηνή: Το παραλήρημα. Ο Παβλόφ συστήνεται στο κοινό.
5η σκηνή: Ο Κλέων τα λέει στον Ψυχίατρο.
6η σκηνή: Ανάμνηση Κλέωνα: η Μαρία δίνει συνέντευξη στο ραδιόφωνο.
7η σκηνή: Ο Κλέων μιλάει στον Ψυχίατρο για την δουλειά του και το σπίτι χωρίς παράθυρα.
8η σκηνή: Η Νίνα και ο Κορνήλιος διαβάζουν ένα άρθρο για το "Τυφλό Κτίριo" του Κλέωνα. Η Νίνα υποψιάζεται ότι έχει βιντεοσκοπηθεί εν αγνοία της. Η Μανίνα αποκαλύπτει ότι γνωρίζει τον αρχιτέκτονα.
9η σκηνή: Η σκηνή της γνωριμίας Κέωνα-Μανίνας. Ο Κλέων επισκέφτεται το υπαίθριο καφεμαντείο.
10η σκηνή: Ο Κλέων μιλάει στον Ψ. για τη σχέση του με το γυναικείο φύλο.
11η σκηνή: Ο τρεις γυναίκες συναντιούνται σε μια κηδεία.
12η σκηνή: Την παρέα συμπληρώνει ο Κορνήλιος. Αναγνωρίζει στο πρόσωπο της Μαρίας τη "σοβαντεπί"
13η σκηνή: Ο Κορνήλιος με τον Άρη, πλανόδιο μουσικό, θυμούνται τον κοινό τους έρωτα για τη Μαρία
14η σκηνή: Η Μαρία οδηγεί τις άλλες δυο στο σπίτι του Κλέωνα, το "Τυφλό Κτίριο". Τις υποδέχεται η οικιακή βοηθός του, Λούσυ.

Αν οι ιστορίες μας ζωντάνευαν στο θέατρο.
Αν όσα γράφαμε στα sms τα πιστεύαμε κιόλας. (Πόσα 'ευχαριστώ', 'καλημέρα', 'καληνύχτα' δεν θα είχαν πάει χαμένα!)
Αν μπορείς να πιστέψεις πως άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους, ακούν κάθε μέρα ραδιόφωνο την ίδια ώρα για να παίξουν.
Αν τα παιχνίδια μας δεν έσπαγαν ποτέ ή έσπαγαν και μετά τα κολλούσαμε και ήταν σαν καινούρια.
Αν ο θάνατος είναι ένα καινούριο ρούχο μου το φοράς για να δεις αν σου πηγαίνει.

Αν πηγαίναμε στο σπίτι του χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Αν φοβόσουν το χάλυ γκάλυ.

Αν κοιμόσουν τραγουδώντας για να ξυπνήσεις χορεύοντας.
Αν κάτω από τις σκιές των αγαλμάτων δίναμε ένα κλεφτό φιλί.
Αν τα αγάλματα χόρευαν.
Αν οι άνθρωποι δεν κοιτούσαν ο ένας τα παπούτσια του άλλου.
Αν δεν υπήρχε ένα πράσινο δωμάτιο με κλειδωμένες τις πόρτες.
Αν οι νεκροί μιλούσαν και οι ζωντανοί δεν είχαν τι να φοβηθούν.
-Δεν θα έκλαιγες;
-Δεν θα γελούσες;
-Δεν θα κυνηγούσες κάποιον σαν τρελός;
-Δεν θα εμπιστευόσουν την ελπίδα ανέλπιδα;
-Δε θα ξεφάντωνες σε ένα γλέντι με αναμνήσεις της πόλης και της καρδίας – σε μια γιορτή οπού δεν θέλουμε θλιμμένους;
Γιάννης Παρασκευόπουλος

Στοιχεία Παραστάσεων:
Χώρος Δράσης
Μονή Λαζαριστών-Μικρό θέατρο 27/05/2010 - 29/05/2010