Αρχαιολογικά ευρήματα «θησαυροί» στις Αιγές

Tη δυνατότητα να ανακατασκευάσουν το μνημειακό πρόπυλο του ανακτόρου των Αιγών δίνει στους αρχαιολόγους της ΙΖ’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων ένα αναπάντεχο εύρημα: ο εντοπισμός οκτώ ψευδοπαραθύρων- αρχιτεκτονικών «κοσμημάτων» του κτιρίου.

Κατά τη διάρκεια των ερευνών τον περασμένο Νοέμβριο στα δυτικά του βοηθητικού περιστυλίου του ανακτόρου, οι αρχαιολόγοι της ΙΖ’ ΕΠΚΑ έφεραν στο φως έναν ευρύχωρο κιβωτιόσχημο τάφο, που περιείχε μια ταφή και έξι ανακομιδές της παλαιοχριστιανικής εποχής.

Η αρχική χαρά έδωσε γρήγορα τη θέση της στην έκπληξη για το υλικό κατασκευής του τάφου: το μνημείο ήταν ολόκληρο φτιαγμένο από οκτώ λίθινα ψευδοπαράθυρα, δύο στο δάπεδο, δύο ως καλυπτήρες και από ένα σε κάθε πλευρά.

Όπως παρατήρησαν οι αρχαιολόγοι, οι διαστάσεις και οι κατασκευαστικές και δομικές λεπτομέρειες των ψευδοπαραθύρων, βρίσκουν απόλυτη αντιστοιχία σε λίθινο παράθυρο, κομμάτια του οποίου είχαν βρεθεί στα ανατολικά του μνημείου. Το γεγονός αυτό δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι αυτά τα σπάνια αρχιτεκτονικά μέλη προέρχονται από το ανάκτορο των Αιγών.

«Πρόκειται για εύρημα με τεράστια αξία, καθώς μας επιτρέπει όχι μόνο να βεβαιωθούμε για την όψη του μνημειακού πρόπυλου του ανακτόρου, γεγονός σπάνιο, αν όχι μοναδικό για μνημεία αυτής της εποχής, αλλά κυρίως, σε συνδυασμό με τους ιωνικούς αμφιπεσσοκίονες και τα επιστύλιά τους, να αναστηλώσουμε και να ανακατασκευάσουμε τον όροφό του», εξηγεί η προϊσταμένη της ΙΖ’ ΕΠΚΑ, Αγγελική Κοτταρίδη.

Έτσι, εξάγεται το ασφαλές συμπέρασμα, πλέον, ότι ο όροφος του μνημειακού προπύλου αποτελούνταν από έξι λίθινα ψευδοπαράθυρα, ανάμεσα από τα οποία υπήρχαν ιωνικοί ημικίονες. Τα υπόλοιπα δύο ψευδοπαράθυρα του κιβωτιόσχημου τάφου και το ένα παλαιότερο εύρημα, ίδια σε διαστάσεις με τα προηγούμενα, δείχνουν πως πιθανότατα αντίστοιχες συστοιχίες υπήρχαν και στα στενά μέτωπα των στοών του ορόφου. Το από παλιά γνωστό κομμάτι ενός αντίστοιχου, λίγο μικρότερου λίθινου ψευδοπαράθυρου δείχνει ότι ανάλογες συστοιχίες πρέπει να υπήρχαν και σε άλλα σημεία του οικοδομήματος.

Η πρωτοποριακή αυτή εικόνα, που παραπέμπει στη γοητεία της ελληνιστικής σκηνογραφίας, επηρέασε και τον «τάφο της Κρίσεως» στη γειτονική Μίεζα, που χρονολογείται στο τέλος του 4ου αιώνα π.Χ.

Το παραπάνω εύρημα, καθώς και όλο το έργο της ΙΖ’ ΕΠΚΑ για το 2011, θα παρουσιαστεί αύριο, στο πλαίσιο της ΚΕ’ Επιστημονικής Συνάντησης για το Αρχαιολογικό Έργο στη Μακεδονία και Θράκη, στην αίθουσα τελετών του παλαιού κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.