Στεφανία Γουλιώτη: Παιχνίδια του μυαλού και της τύχης

Γιατί μια επιτυχημένη ηθοποιός που δεν έκλεισε ακόμη τα τριάντα δεν ονειρεύεται την αιώνια διασημότητα, αλλά ένα μικρό σπίτι στην εξοχή; «Επειδή μου αρέσει να περπατάω στο δάσος, να σκαρφαλώνω, να τρέχω», λέει η Στεφανία Γουλιώτη. Εξυπνη και ταλαντούχα, με πρωταγωνιστικούς ρόλους στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, είναι ένα αγοροκόριτσο που δεν έχει ησυχία. Εχει σώμα δυνατό, μυαλό αναλυτικό, φωνή σταθερή· πολλά κοινά με την Ηλέκτρα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που θα αναμετρηθεί με την τραγική ηρωίδα. Για την ακρίβεια είναι η τρίτη, αν υπολογίσουμε και την εφηβική απόπειρα σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα. Ακολούθησε η διάσημη «Ηλέκτρα» του Πέτερ Στάιν το καλοκαίρι του 2007 και φέτος η Γουλιώτη επανέρχεται με τον ίδιο χαρακτήρα στην Επίδαυρο, αλλά με την καθοδήγηση του Γιάννη Χουβαρδά στον «Ορέστη». Γιατί αυτή η προσκόλληση; «Ισως επειδή η Ηλέκτρα -όπως κι εγώ- δεν ξέρει ακόμη ποια είναι», λέει η ηθοποιός. «Αισθάνεται θυμωμένη και ταυτόχρονα ελαφριά σαν φτερό στον άνεμο. Ομως ο θυμός των νέων μπορεί πραγματικά να φέρει τα πάνω κάτω».
Εναλλαγές ρυθμού
Μέχρι στιγμής, η Στεφανία Γουλιώτη έχει διανύσει μια επαγγελματική ζωή γεμάτη εξελίξεις. Αποφασισμένη από μικρή να γίνει ηθοποιός, άρχισε ερασιτεχνικά στα επτά της χρόνια και έκτοτε δεν άφησε ποτέ τη σκηνή. Βέβαια η αποτυχία της να μπει με την πρώτη στη δραματική σχολή την προσγείωσε απότομα. «Μου χρειαζόταν», λέει σήμερα. «Είχα μεγάλη έπαρση λόγω της εμπειρίας μου στη θεατρική ομάδα. Οταν τελικά κατάφερα να περάσω τις εξετάσεις, ο αέρας μού είχε κοπεί για τα καλά». Στη συνέχεια, στο δεύτερο έτος της σχολής, έγινε μία από τις 15 Ελληνίδες που επέλεξε ο Πέτερ Στάιν για τον Χορό της «Πενθεσίλειας», περιόδευσε στην Ιταλία και παρέμεινε εκεί για να συνεργαστεί με το Πίκολο Τεάτρο. Ερωτεύτηκε τον τρόπο ζωής του Στάιν και της γυναίκας του, της ηθοποιού Μανταλένα Κρίπα, τους στοχαστικούς ρυθμούς τους, τη σχέση τους με τη φύση, τον σεβασμό τους σε αξίες προηγούμενων εποχών. «Εχω μια ιδιαίτερη προσήλωση στα ινδάλματα· είναι ανάγκη για μένα να ακολουθώ το φως τους», παραδέχεται η Γουλιώτη. «Ετσι συνέβη και με αυτούς τους δύο ανθρώπους. Ο τρόπος με τον οποίο βίωναν τη ζωή μού έδειξε ότι η δική μου βιασύνη να τα προλάβω όλα με κρατούσε τελικά στην επιφάνεια, μακριά από το βάθος».
Οταν επέστρεψε στην Ελλάδα, ολοκλήρωσε τις σπουδές της, εργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες (τον Λευτέρη Βογιατζή, τον Ρόμπερτ Κάρσεν, τον Ντίμιτερ Γκότσεφ, τη Σερένα Σινιγκάλια) και τα τελευταία πέντε χρόνια πήρε μέρος σε παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας στην Επίδαυρο. Σήμερα τι λέει για όλα αυτά; «Ηταν τύχη, βαθιά επιθυμία και μεγάλη ευτυχία να βρεθώ τόσο μικρή δίπλα σε τόσο σημαντικούς καλλιτέχνες. Ταυτόχρονα, όμως, βασανίστηκα κοντά τους, καθώς βομβαρδιζόμουν από πληροφορίες που δεν μπορούσα να επεξεργαστώ. Ημουν πολύ νέα και διέθετα δύναμη, ενθουσιασμό και ορμητικότητα που ξεπερνούσαν τις οδηγίες τους. Από ένα σημείο και μετά, ωστόσο, ένιωθα ότι έπρεπε να τιθασεύω τον εαυτό μου. Τόσο ώστε σχεδόν ξέχασα ποια ήμουν. Από την άλλη πλευρά, είχα την ευκαιρία να δοκιμαστώ σε αυτούς τους μεγάλους ρόλους, γεγονός σπάνιο για έναν νέο καλλιτέχνη. Γνωρίζω ότι δεν μπορώ να προσφέρω με την ερμηνεία μου το βάθος μιας έμπειρης ηθοποιού. Ομως μπορώ να δώσω σε αυτούς τους χαρακτήρες λίγο από το πάθος και τη ζωντάνια της ηλικίας μου».
Λογική και ακροβασία
Αν και συνεργάζεται σε σταθερή βάση με το Εθνικό Θέατρο, την προηγούμενη χειμερινή περίοδο επέλεξε να μείνει εκτός σκηνής και να δοκιμάσει τις δυνάμεις της σε δύο ελληνικές ταινίες ( «Κόκκινη κλωστή δεμένη» του Κώστα Χαραλάμπους και «Τζέις» του Μενέλαου Καραμαγγιώλη). Η πρώην φοιτήτρια της Γεωλογικής Σχολής, η λάτρις των μαθηματικών και της μετεωρολογίας λογαριάζει προσεκτικά τις κινήσεις της. Οπως λέει: «Χρειάζομαι πρόγραμμα και τάξη στη ζωή μου. Η πειθαρχία είναι προσόν, αλλά η ανάγκη μου να τακτοποιώ τα πάντα γίνεται τελικά μειονέκτημα. Για να γίνεις πραγματικά καλός ηθοποιός, πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εγωισμό σου, να γίνεις αόρατος για το κοινό και να επιτρέψεις στον λόγο και στην πράξη να γοητεύσουν τους θεατές. Εγώ εξακολουθώ να βασίζομαι πολύ στη λογική μου και επιπλέον με κατατρώει η αγωνία να αποδείξω ότι δικαιούμαι να βρίσκομαι στη σκηνή».
Ισχυρίζεται ότι οι φιλοδοξίες της είναι λίγες. Θα ήθελε απλώς να ζήσει και να δουλέψει στο εξωτερικό. Κυρίως διότι αισθάνεται συχνά ότι η πραγματικότητα και τα καθημερινά προβλήματα την αποσπούν από τη δουλειά της. «Η φωνή και το σώμα μου πρέπει να είναι έτοιμα για να με υποστηρίξουν, αν χρειαστεί να εκραγώ στη σκηνή», λέει.
Προσπαθεί λοιπόν να ασκείται καθημερινά. Κάνει πολλά χρόνια χορό, έχει αναπτύξει ταλέντο στα ακροβατικά και οι σκηνοθέτες το έχουν εντοπίσει και το χρησιμοποιούν. Η ίδια, ωστόσο, δεν ενοχλείται. «Δεν με πειράζει καθόλου», λέει γελώντας. «Χαρά μου είναι. Αλλωστε με ενθουσιάζει να βρίσκομαι στον αέρα».