 |
| «Εχουμε θάψει πολλές Ελλάδες μέχρι να φτάσουμε στη σημερινή που αργοπεθαίνει», λέει ο Γιώργος Σκούρτης |
«Διπλή» επιστροφή του Γιώργου Σκούρτη με δύο έργα του παλιά και δοκιμασμένα, δοσμένα με μια σύγχρονη ματιά και με έμπειρους πρωταγωνιστές προερχόμενους από το σπουδαίο φυτώριο όπου κι αυτός ανδρώθηκε, το Θέατρο Τέχνης.
**Οι «Νταντάδες» (μ' αυτούς έκανε το ντεμπούτο του, το '70, στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη με τους Θύμιο Καρακατσάνη, Γιάννη Μόρτζο, Νίκο Μπουσδούκο) ανεβαίνουν αύριο στο θέατρο «Ζίνα», σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, με τους Θύμιο Καρακατσάνη, Γιώργο Κωνσταντίνου, Τάκη Χρυσικάκο. Σάτιρα της εξουσίας με δύο ανέστιους φίλους να προσλαμβάνονται από έναν πλούσιο για να φροντίζουν τη γυναίκα του.
**Το «Κομμάτια και θρύψαλα... 2010» (πρωτοανέβηκε το '76 στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν) έχει πρεμιέρα το Σάββατο στο Νέο Ελληνικό Θέατρο με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Γιώργο Αρμένη. Ενα σπονδυλωτό έργο «για την εφιαλτική θέα της νεοελληνικής πραγματικότητας που και σήμερα βλέπουμε, και έξω μας και μέσα μας» σημειώνει ο συγγραφέας, που έχει προσθέσει τρία καινούργια μονόπρακτα, εξ ου και το... 2010 στον τίτλο. «Εκεί που ανατριχιάζεις... ξεσπάς σε ωραία γέλια, όχι χάχανα. Είναι λυτρωτικό έργο» συμπληρώνει.
Αντικομφορμιστής, περιθωριακός, αψύς και τραχύς στο λόγο, ο βετεράνος θεατρικός συγγραφέας αλλά και πεζογράφος μάς μιλάει με αφορμή το ανέβασμα των δύο έργων του.
Η εξουσία βρίσκεται συχνά στο συγγραφικό σου «μενού». Είναι μια ανίκητη Λερναία Υδρα; Πώς τα βγάζει πέρα κανείς μαζί της;
«Ο Ηρακλής τι έκανε στη Λερναία Υδρα; Με μια τοσοδούλα διαφορά: εκείνο το Τέρας πήγε κατά διαόλου, αλλά η Εξουσία έχει πολλούς Λερναίους κλώνους. Δεν τα βγάζεις πέρα με την Εξουσία, γιατί όλοι την έχουμε βαθιά ριζωμένη μέσα μας. Μόνο στα νεκροταφεία δεν υπάρχει Εξουσία. Το είπε και ο Γιώργος άλλωστε -ποιος του γράφει αυτούς τους ένδοξους και ευφυέστατους λόγους; "Είμαστε στην Εξουσία ως γνήσιοι αντιεξουσιαστές". Κούφια η ώρα, δηλαδή!»
«Πάντα έτσι μας τη φέρνανε, χωρίς ποτέ να καταλάβουμε το πώς και το γιατί» λέει ένας ήρωάς στους «Νταντάδες». Υπαίτιοι είναι μόνο οι κατέχοντες την εξουσία ή και οι από κάτω;
«Πότε οι κάτω γίνονται πάνω και πότε οι πάνω γίνονται κάτω. Τα ίδια σκατά. Συγκοινωνούντες βόθροι είναι. Φυσικός κανόνας για τη ρύθμιση της ισορροπίας. Ακόμα και η ανισορροπία -όπως σήμερα, ας πούμε- είναι κι αυτή σημαντικό στοιχείο της όλης διαδικασίας».
Παραμένεις αντιεξουσιαστής; Εχεις κάποιο ιδεολογικό αποκούμπι, κάποιο πιστεύω;
«Μόνος μου, ελεύθερος και απελπισμένος».
Η Ελλάδα ποτέ δεν... πεθαίνει; Είναι... κομμάτια και θρύψαλα; Είναι αιχμαλωτισμένο πειραματόζωο στα χέρια Ευρωπαίων και Αμερικανών φίλων της;
«Η Ελλάδα της Ιστορίας, της τέχνης και του στοχασμού δεν θα πεθάνει ποτέ. Η Ελλάδα των δρόμων, του μεροκάματου, των οικογενειακών, φιλικών και ερωτικών σχέσεων πεθαίνει κάθε στιγμή. Γι' αυτό άλλωστε "ξανά προς τη δόξα τραβά". Εχουμε θάψει πολλές Ελλάδες μέχρι να φτάσουμε στη σημερινή που αργοπεθαίνει».
Απαισιόδοξος ή αισιόδοξος, οργισμένος ή νηφάλιος απέναντι σ' αυτά που συμβαίνουν;
«Οργισμένος αφόρητα. Γι ' αυτό και γράφω αυτά που γράφω με τη γλώσσα που τα γράφω. Να ξεσπάω την οργή μου. Αυτή η οργή από τα μικράτα μου μ' έκανε συγγραφέα. Κι όσο μεγαλώνω τόσο πιο οργισμένος νιώθω, γιατί είναι κι αυτός ο πούστης ο χρόνος, "τέλειωσες, μάγκα μου" σου ψιθυρίζει, «τίποτα δεν κατάφερες να πετύχεις που να κουλάρει την οργή σου, αϊ πέθανε λοιπόν».
Θα υπάρξει κάποια στιγμή αντίδραση των Ελλήνων στο πρεσάρισμα της κυβέρνησης λόγω Μνημονίου, κρίσης κ.λπ.;
«Μπα, δεν νομίζω. Δες τι έχει απομείνει στο λαό ύστερα από τόσα χρόνια αγώνες, διεκδικήσεις, οικονομικές και ηθικές κατακτήσεις. Ολα τού τα πήραν πίσω οι άρπαγες. Ο λαός είναι ο μεγάλος μαλάκας της Ιστορίας. Και ιδού η αντίφαση: απ' αυτόν τον μεγάλο μαλάκα βγαίνουν -με την ψήφο του!- αυτοί που τον καθοδηγούν(!) στα κατσάβραχα. Και πληρώνει και πανάκριβα διόδια στις ρεματιές. Στον Χάρο έδιναν έναν οβολό για να τους περάσει, εμάς μας πίνουνε το αίμα και βράζουνε τα κόκαλά μας για να κάνουνε κρέμα νυχτός με το μεδούλι».
Καινούργια έργα δεν γράφεις;
«Συνέχεια. Εχω εφτά άπαιχτα. Αλλά κανείς δεν μου ζητάει. Ομως αν δεν γράψω, θα τρελαθώ. Ούτε καν το αντ-Εθνικό μας θέατρο δεν ανεβάζει ελληνικά έργα κι όποτε -σπάνια- το κάνει, τα παίζουνε στη Νέα Σκηνή. Ακου κατάσταση! Στην Κεντρική Σκηνή ανεβαίνουν μόνο τα ΞΕΝΑ. Θα κάνω μήνυση στο Εθνικό και στον υπουργό Γερουλάνο και στον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Παραβιάζεται θρασύτατα και αλαζονικά ο πρώτος σκοπός ίδρυσης του Εθνικού "ανάδειξη και προώθηση του ελληνικού θεατρικού έργου"».
Καρακατσάνης για τρίτη φορά «Νταντάδες», Αρμένης για δεύτερη φορά στο «Κομμάτια και θρύψαλα». Τι εκτιμάς στον καθένα;
«Πολυταλαντούχοι και οι δύο, μανιακοί με το θέατρο, δυναμικοί και ακούραστοι! Αυτό που δεν χωνεύω και στους δύο είναι ότι...τους γουστάρουν οι ήρωές μου! Χαίρομαι που ο Θύμιος θα παίξει στο ίδιο έργο τον ίδιο ρόλο ύστερα από 40 χρόνια.
Δεν έχει συμβεί πουθενά και με κανέναν άλλον ηθοποιό. Είναι θαυμαστό και συγκινητικό. Του αξίζει το ρεκόρ-βραβείο Γκίνες. Είμαι σίγουρος ότι φέτος το κοινό θα του το απονείμει».
Η υστεροφημία σ' ενδιαφέρει; Πώς θα 'θελες να σε θυμούνται;
«Δεν θέλω να με θυμηθεί κανείς και ποτέ. Θέλω Α-θάνατος να ζήσω. Να σου πω και το επίγραμμά μου; "Λέω να μην πεθάνω άλλο - δεν πρόκειται να με κηδέψετε - κι άμα με θάψετε - δεν θα 'ναι η πρώτη φορά".
Με την ευκαιρία αυτής της συνέντευξης, κάνω έκκληση... Εχω δώσει κάποια στιγμή, πού δεν θυμάμαι, τα χειρόγραφα -με στιλό- των "Νταντάδων". Κάπου 300 σελίδες, από το '67 μέχρι το '70. Σε όποιον έχω δώσει το φάκελο, τον παρακαλώ να επικοινωνήσει μαζί μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας!