Αθυρόστομος, στοργικός, ταλαντούχος και «αμφί»

Της Ginny Dougary

15257532

Θεωρείται ως ο «εθνικός συνθέτης» των Αμερικανών, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την κλασική μουσική και το μιούζικαλ, με το «West Side Story» να λογίζεται ως το εμβληματικό έργο του. Μέχρι τότε είχαν θαυμάσει και αγαπήσει Ιταλούς (Τοσκανίνι), Ούγγρους (Ράινερ, Όρμαντι, Σελ), Ρώσους (Κουσεβίνσκι), Έλληνες (Μητρόπουλος). Και να που ένας Αμερικανός, εβραϊκής καταγωγής, βρέθηκε να κρατά τα ηνία της μεγαλύτερης ορχήστρας τους, της περίφημης Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης, και ανέλαβε να εκπαιδεύσει το τηλεοπτικό κοινό στη μαγεία της κλασικής μουσικής.
Ταλαντούχος, ευφυής, ευπαρουσίαστος, επικοινωνιακός. Με μια λέξη ο διεθνούς ακτινοβολίας Λέοναρντ Μπέρνσταϊν ήταν χαρισματικός. Με αφορμή τις εκδηλώσεις στη μνήμη του από το Southbank Center του Λονδίνου, η μικρότερη κόρη του, η 48άχρονη σήμερα Νίνα, φωτίζει άγνωστες πτυχές του και σκιαγραφεί, μέσα από καλές και κακές στιγμές, το προφίλ ενός στοργικού πατέρα, ενός ανθρώπου που ρουφούσε τη ζωή.
Αν και αμφιφυλόφιλος και αθυρόστομος, ήταν συντηρητικός με έναν ιδιαίτερο, δικό του, τρόπο. «Ήταν αφοσιωμένος στη γυναίκα και τα παιδιά του. Είχε όμως συμπλέγματα. Και ο άνδρας που έχει συμπλέγματα έχει και σύνθετη ζωή», λέει η Νίνα Σίμονς (άλλαξε επίθετο όταν παντρεύτηκε τον κινηματογραφικό παραγωγό Ρουντ Σίμονς των «Ηigh Fidelity» και «Τhe Road»). Σε παλιές οικογενειακές ταινίες ο Μπέρνσταϊν εμφανίζεται σαγηνευτικός πατέρας που κυλιόταν με τα παιδιά του στο χορτάρι, έκανε φάρσες μαζί τους και με χαρωπές μελωδίες στο πιάνο ευχαριστούσε τη γυναίκα του, Φελίσια Μοντεαλέγκρε, για χάρη της οποίας σταμάτησε να έχει ερωτικές σχέσεις με άνδρες.
«Η μητέρα μου ήταν συγκαταβατική και περίμενε ανάλογη αντιμετώπιση. Αλλά χώρισαν το 1973 όταν τον έπιασε στο κρεβάτι με τον εραστή της, έναν νεαρό ερευνητή της μουσικής. Το 1976 ο πατέρας μου και ο φίλος του μετακόμισαν σε διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Όταν όμως η μητέρα μου προσβλήθηκε από καρκίνο στον πνεύμονα, από ενοχές μάλλον, ο πατέρας μας επέστρεψε κι έμεινε μαζί της ώς τον θάνατό της, το 1978. Ήταν όμως αργά έτσι κι αλλιώς», λέει η Σίμονς.
Ο θάνατός της κόστισε και στον Μπέρνσταϊν. «Σκεφτείτε πως όσο ζούσε, εκείνος ήταν απλώς τρισευτυχισμένος. Μετά τον θάνατό της έπεσε σε βαθιά απελπισία για πολλούς μήνες. Ήταν χάλια. Αίφνης σα να συνήλθε από κώμα, μας πήρε με τα αδέλφια μου και πήγαμε όλοι χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Τζαμάικα. Είχε πλέον επιστρέψει πίσω σε εμάς».