«Εμπιστεύομαι το στραβό κράτος πιο πολύ από τους ιδιώτες»

Του Παύλου Θ. Κάγιου

15235697

«Στην Ελλάδα το αρχαίο δράμα δεν μας αφήνει να χαμογελάσουμε» λέει ο σκηνοθέτης του «Λευτέρη Δημακόπουλου», που έβγαλε στις αίθουσες την τέταρτη ταινία του «Ο Διαχειριστής»

O Παύλος, ένας άνδρας κοντά στα 50, παντρεμένος με δύο παιδιά, «έχει μια μικρή κάβα η οποία μπορεί να μην είναι το επάγγελμα που ονειρευόταν, όμως είναι το μαγαζί του πατέρα του και από αυτό ζει την οικογένειά του». Μια ωραία ημέρα όμως η μάνα του, διαχειρίστρια στην πολυκατοικία τους, του ζητεί να τη βοηθήσει και ούτε λίγο, ούτε πολύ, θα βρεθεί διαχειριστής...
«Ο Παύλος έχει όνειρα. Δεν πήρε τη ζωή του λάθος. Κάποια στιγμή θα πει στη μάνα του ΄΄και στον χειρότερο άνθρωπο αν φερθείς με σεβασμό και διαφάνεια τον κάνεις καλύτερο΄΄. Βαθιά μέσα του θέλει να κάνει καλύτερο τον μικρόκοσμο της πολυκατοικίας, γι΄ αυτό αναλαμβάνει να κάνει τον διαχειριστή» λέει ο 54χρονος σκηνοθέτης του «Λευτέρη Δημακόπουλου».
Ο Περικλής Χούρσογλου κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ μαζί του παίζουν η σύζυγός του (Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη) και τα παιδιά τους. Αν το φοβήθηκε; «Ναι, φοβήθηκα. Αλλά στην προεργασία, όταν δοκίμασα να γράψουμε σε βίντεο μια πρόβα με τη Βαγγελιώ και είδα το αποτέλεσμα, ένιωσα σαν να είχα μπει στο σπίτι των δύο αυτών ανθρώπων. Έμοιαζε περισσότερο με τη ζωή, όχι με ταινία. Αυτό είναι το ΄΄κλειδί΄΄, σκέφτηκα. Και μάλιστα, όχι μόνο η Βαγγελιώ και εγώ, αλλά και τα παιδιά μας, όταν κατάλαβα πόσο ήθελαν να παίξουν στην ταινία, αποφασίσαμε να παίξουν. Μια οικογένεια παίζει μια οικογένεια».

Αθηναϊκή κομεντί ή οικογενειακό δράμα ο «Διαχειριστής»;

«Μια φράση λέει: ΄΄Το δράμα από απόσταση είναι κωμωδία΄΄. Ζηλεύω τις ιταλικές κωμωδίες που συνδυάζουν ένα δάκρυ- ένα γέλιο. Χάρηκα στην προβολή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πώς γελούσε ο κόσμος! Ο κ. Βουτσάς και η κ. Γιουλάκη φέρνουν χιούμορ στην ταινία. Έξοχοι. Νομίζω ότι στην Ελλάδα το αρχαίο δράμα δεν μας αφήνει να χαμογελάσουμε. Όλα είναι βαριά. Το οποίο πολλές φορές μεταφράζεται, όταν μιλούμε δημόσια, να έχουμε πλύνει αυτιά, νυχάκια, να βάζουμε τα καλά μας, γαλανόλευκοι και σοβαροί».

Μήπως με τον «Διαχειριστή» απαντάς έμμεσα

και σε όσους αποκαλούν εσένα... διαχειριστή, δηλαδή γλυκό άνθρωπο και χαμηλών τόνων;

«Στη Σχολή Σταυράκου ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ένας δάσκαλος που αγαπούσα, μας έλεγε: ΄΄Η ευγένεια είναι μια αστική συνήθεια!΄΄. Και εγώ δυσανασχετούσα γιατί έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια όπου οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και έχουν χιούμορ. Πραγματικά ευγενικοί, όχι ΄΄κομ ιλ φο΄΄. Δεν κάνω τις ταινίες για να απαντήσω σε κανέναν ή μάλλον τις κάνω για να απαντήσω στα ερωτήματα που με βασανίζουν. Και δεν εννοώ πως δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος. Καθόλου! Όταν καμιά φορά κάποιος με σταματάει και λέει είδα τον ΄΄Κύριο με τα γκρι΄΄ ή τον ΄΄Λεύτερη Δημακόπουλο΄΄ και τον σκέφτομαι..., φουσκώνω από χαρά γιατί καταλαβαίνω πως τα δικά μου ερωτήματα είναι και ερωτήματα άλλων».

«Ίσως δεν είμαι και τόσο καλό παιδί» Γιατί πήγε την ταινία του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τη στιγμή που η πλειονότητα των συναδέλφων του αρνήθηκε μέχρι να ψηφιστεί νέος κινηματογραφικός νόμος; «Να, ίσως δεν είμαι και τόσο καλό παιδί! Γιατί μου έχει βγει η ψυχή πέντε χρόνια για να κάνω τον ΄΄Διαχειριστή΄΄. Γιατί οι ταινίες είναι για να παίζονται. Ειδικά αυτές που δεν γίνονται από διανομείς ή παραγωγούς. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να απεμπολούμε την ευκαιρία του Φεστιβάλ. Γιατί εμπιστεύομαι περισσότερο, έστω αυτό το στραβό κράτος, από τους ιδιώτες που αντιμετωπίζουν τις ταινίες μας σαν πρότζεκτ». Πού «κοιτάζει» το σημερινό ελληνικό σινεμά; «Από τη στιγμή που δεν υπάρxει μια ισχυρή παράδοση, μια Ακαδημία Κινηματογράφου, είναι φυσικό να ανθίζουν- για να χρησιμοποιήσω μια φράση της Μελίνας- όλα τα λουλούδια. Το ελληνικό σινεμά κοιτάζει και εδώ και εκεί και παραδίπλα. Δείτε τις φετινές ταινίες. Άλλο ΄΄Ο κυνόδοντας΄΄, άλλο η ΄΄Ακαδημία Πλάτωνος΄΄, άλλο η ΄΄Ψυχή βαθιά΄΄, άλλο η ΄΄Στρέλλα΄΄. Αλλά να πω κάτι; Δεν με νοιάζει το ΄΄ελληνικό΄΄ στις ταινίες μας, με νοιάζει αν είναι καλές».