«Η νέα γενιά των ηθοποιών είναι αντίδοτο στην έλλειψη δασκάλων»

Εχει και το νέο αίμα του ελληνικού θεάτρου τα βραβεία του. Που απονεμήθηκαν χτες το βράδυ σε δύο τριαντάχρονους

Η Μαρίνα Ασλάνογλου και ο Μιχάλης Οικονόμου τιμήθηκαν χθες το βράδυ με τα Βραβεία Μελίνα Μερκούρη και Δημήτρης Χορν αντίστοιχα, ως καλύτεροι νέοι ηθοποιοί της θεατρικής σεζόν 2009- 2010 για τις ερμηνείες τους στους ρόλους της Κάθριν Χόλι στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου («Αμφι-Θέατρο») και του Νταούντ στο «Σφαγείο» του Ιλάν Χατσόρ σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου («Θέατρο του Νέου Κόσμου»).
«Όταν νιώθει κάποιος ότι αξίζει ένα βραβείο, αυτό δεν είναι καλό, γιατί φαίνεται πως θεωρεί ότι κατέκτησε πολλά. Ένα βραβείο παίρνει τη σημασία που του δίνεις. Μπορεί να μη σημαίνει πολλά, μπορεί όμως να είναι και πολύ σημαντικό. Στους οικονομικά δύσκολους καιρούς που ζούμε είναι σημαντικό ακόμη και το χρηματικό μέρος του βραβείου. Το μέλλον όμως θέλει πολλή προσπάθεια, πολύ κυνήγι», είπε στα «ΝΕΑ» αναφερόμενος στη βράβευσή του ο τριαντάχρονος Μιχάλης Οικονόμου.
«Στο θολό τοπίο που επικρατεί στη χώρα μας ένα τέτοιο βραβείο αποτελεί μια μικρή ενθάρρυνση σε νέους ανθρώπους ώστε να έχουν την πολυτέλεια να συνεχίσουν το μεράκι τους. Το αφιερώνω λοιπόν στους νέους ηθοποιούς». «Το βραβείο αυτό είναι ένα κίνητρο για να προχωρήσω, να ανέβω ένα σκαλί ακόμη, διότι, όπως πολλοί, έτσι κι εγώ, αμφισβητώ τον εαυτό μου», είπε από την πλευρά της στα «ΝΕΑ» η Μαρίνα Ασλάνογλου. «Είμαι αισιόδοξη, δεν βλέπω θολό το μέλλον, κάνω σταθερά βήματα και βάζω το λιθαράκι μου...».
«Απ΄ ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου στο θέατρο, αυτό, η θέσπιση δηλαδή των βραβείων για νέους ηθοποιούς, είναι το καλύτερο. Χαίρομαι που το όνειρό μου αυτό κάποιος το καρπώνεται», είπε στην τελετή της απονομής, που έγινε χτες το βράδυ στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», ο Σταμάτης Φασουλής. Και συγκρίνοντας την τελετή αυτή με την τελετή των Οσκαρ είπε χαριτολογώντας ότι «εδώ δεν έχουμε κυρίες με φτερά στα οπίσθια. Εκεί, άλλωστε, τα δόντια τους αστράφτουν περισσότερο από τα μάτια τους»! Και κατέληξε: «Κι εγώ δεν θα ήθελα να με αναγνωρίσουν τώρα που είμαι μεγάλος, αλλά όταν ήμουν μικρότερος».